the story in english here
Μια φορα κι εναν καιρο υπηρχε ενα μεγαλο κι ομορφο νησι καταμεσις του ωκεανου.
Το νησι ηταν ευφορο και πλουσιο, ντυμενο μ'ενα πυκνο, καταπρασινο δασος απ'ακρη σ'ακρη, οι παραλιεςτου ηταν χρυσες κι αμμουδερες και κατα μηκος τους ειχαν χτισει οι ιθαγενεις τα χωρια τους. Υπηρχε κι ενα ψηλο βουνο μ'ενα σβησμενο ηφαιστιο στην κορυφη του. Εκει ζουσε ενας κακος και μοχθηρος δρακος με φτερα που ξερνουσε φωτια και ειχε μια ψυχη κακια και μοχθηρη, διαβολος ιδιος.
Το αρχαιο αυτο ερπετο εβγαινε για κυνηγι μια φορα στις επτα μερες κι αρπαζε κανενα βοδι ή ανθρωπο ή κανενα αγριο θεριό για να χορτασει την πεινα του. Αλλα δρακος-ξεδρακος, ειχε αρχισει πια να γερναει, η οξεια οραση του και οι φοβερες δυναμεις του τον εγκαταλειπανε καθε μερα και περισσοτερο ( οχι ομως και η κακίατου και η πονηρια του). Οι ιθαγενειςδεν τον αφηνανε σε χλωρο κλαρι, μολις εκανε να πεταξει πανω απο τα χωρια τους, μαζευοντουσαν ολοι μαζι και με αγριες κραυγες, βρισιες ,πυρακτωμενες πετρες και δηλητηριασμενα βελη τον διωχνανε οπου φυγει-φυγει. Κι ουτε που του ηταν πια ευκολο να κυνηγαει μεσα στο δασος, αφου τα μικροτερα ζωα κρυβοτανε τελεια μεσα στις πυκνες φυλλωσιες ενω τα μεγαλυτερα οπως οι ελεφαντες και τα λιονταρια που κυνηγουσαν σε κοπαδια, οταν τον εντοπιζαν, του επιτιθονταν ολα μαζι σαν ενα σωμα με αποτελεσμα να κινδυνευει ακομα κι η ζωη του.
Ναι, το κυνηγι ειχε πια καταντησει μαρτυριο σωστο για το γερο-δρακο. Υπηρχαν φορες που εμενε βδομαδες ολοκληρες θεονηστικος κι ειχε καταντησει-τι ξεπεσμος!- να τρωει θαμνους και πουρναρια. Μια μερα αποφασισε πως φτανει πια, ηταν καιρος να παρει πιο δραστικα μετρα. Καθησε κατω κι εβαλε το μυαλο του να δουλεψει κι υστερα συγκαλεσε συσκεψη με τα φιδια του δασους με τα οποια διατηρουσε ανεκαθεν δεσμους φιλιας κι αλληλεγγυης.
'Αδερφια μου,' τους ειπε ο δρακος. 'Ξερετε βεβαια οτι εσεις κι εγω εχουμετο ιδιο αιμα. Εμεις τα ερπετα ειμαστε πολυ πιο εξυπνα κι αξια πλασματα απο ολα τα υπολοιπα βρωμερα θερμοαιμα οντα που λερωνουν τη γη με την αθλια υπαρξη τους. Μας φοβουνται και μας σιχαινονται επειδη μας ζηλευουν κι εμεις ειμαστε υποχρεωμενοι να ανεχομαστε την αλλαζονεια τους. Ηρθε ομως πια η ωρα να παρουμε τη θεση που δικαιωματικα μας ανηκει σ'αυτο το νησι. Βοηθηστε με να γινω ο αφεντης και κυριαρχος του δασους και σας υποσχομαι να συγκυβερνησετε μαζι μου.'
Αφου ετσι εξασφαλισε τη βοηθεια των φιδιων,ο δρακος τα διεταξε να καταφερουν να ορισουν μια συναντηση αναμεσα στον ιδιο καιτα λιονταρια του δασους.
Τα λιονταρια κατα γενικη συναινεση ηταν οι αρχοντεςτου δασους λογω δυναμης και αξιοσυνης και μεσα στα καθηκοντα τους ως αρχοντες περιλαμβανονταν και η προστασια του δασους απο καθε ειδους εισβολη.
Η συναντηση κανονιστηκε κι ενα μεγαλο κοπαδια απο ανησυχα κι ολο υποψια αιλουροειδη μαζευτηκε στον ορισμενο τοπο και χρονο για ν' ακουσει οσα ειχε να τους πει ο δρακος.
'Φιλοι μου,' εκανε εκεινος με υφος βαρυσημαντο κι ολο γαλιφιά, 'ερχομαι κοντα σας με ειρηνικες προθεσεις για νας προσφερω την φιλία και την προστασια μου. Σας προσφερω συμμαχια μαζι μου, το δυνατωτερο πλασμα του νησιου αυτου, και σας υποσχομαι να προστατευω το δασος σας απο καθε κακο, να φερω ταξη, ηρεμια και, κυριως, μπολικο φαγητο. Το μονο που σας ζητω σαν ανταλλαγμα ειναι καπου-καπου να εχω προσβαση στο νερο του ποταμου σας, επειδη η πηγη στο δικο μου βουνο κοντευει να στερεψει.'
Τα λιονταρια ζητησαν χρονο για να το σκεφτουνε. Μερικα απο αυτα, τα πιο θερμοαιμα, βραχνιασαν να προειδοποιουν οτι συμμαχια με δρακο δε μπορει ποτε να βγει σε καλο. Αυτοι ομως οι αντιρρησιες ητανε η μειοψηφια, άσε που ενας προς εναν βρεθηκαν ψοφια μεσα στις επομενες μερες -καποιοι μιλησαν για δηλητηριο φιδιου- κι ετσι η προταση του δρακου ψηφιστηκε και εγκριθηκε κατα πλειοψηφιαν.
Ετσι, για πρωτη φορα τα πλασματα του δασους κλεισανε συμμαχια με τον κακο δρακο...
Στην αρχη ολα πηγαινανε ρολόι.
Ο δρακος, πιστος στο λογο του, περιπολουσε τακτικα γυρω απο το δασος κι ετσι οι ανθρωποι δεν τολμουσαν πια να ερθουν να κυνηγησουν εκει.
Απαλλαγμενα απο εναν απο τους μεγαλυτερουςεχθρους του, τον ανθρωπο, τα ζωα ζουσαν πολυ πιο ηρεμα και ασφαλη. Επιπλεον ο δρακος ερχοταν τακτικα πανω απο το δασος, χτυπουσε με τις τεραστιες φτερουγες του τα κλαδια των δεντρων κι εριχνε στο εδαφος ολους τους καρπους και τα φρουτα , σαν μανα εξ ουρανου, για να τραφουν τα μικροτερα ζωα.
Τετοια αφθονία δεν την ειχαν τα ζωντανα ματαδει.Tα χορτοφαγα εβρισκαν καθημερινα το εδαφος στρωμενο με καθε λογης καλουδια και τρογανε μεχρι να σκασουν, μεχρι που γινανε χοντρα και νωθρα απο την καλοπεραση.Tα σαρκοφαγα, με τη σειρα τους, αρκουσε να κανουν εναν απλο γυρο και η λεια τους επεφτε, αποβλακωμενη απο το πολυ φαγητο, σχεδον απο μονη της στο στομα τους,
Ναι, η ζωη ηταν πια καλυτερη για ολους, αυτο το λεγανε ολοι, οχι μονο τα φιδια που γυρναγανε καθημερινα στο δασος κι αλλη δουλειαδεν κανανε απο το να ψελνουνε δεξια κι αριστερα τα καλα της ζωης με το δρακο.
Κι ενα αποπνικτικα καυτο απογευμα του καλοκαιριουο δρακος πηγε κι εβαλε φωτια στο δασος.
Φροντισε κιολας να τη σκορπισει καλα-καλα προς ολες τις κατευθυνες φυσωντας τις φλογες με την πυρακτωμενη του ανασα κι οταν το δασος αρχισε να μεταμορφωνεται σε πυρινη λαιλαπα εκατσε κατω ησυχα ησυχα και περιμενε.
Οπως το ειχε φανταστει πολυ γρηγορα μια αντιπροσωπεια λιονταριων ηρθε ασθμαινοντας να τον βρει.
'Αδερφε, καιγομαστε! Βοηθησε μας, μονο εσυ εχεις τη δυναμη να σβησεις τη φωτια', τον ικετεψαν.
Τα ματια του δρακου αστραφταν απο κακια καθως τους απαντησε ηρεμα-ηρεμα:
'Ειστε τα πιο ανοητα κι ανικαα πλασματα που εχω ποτε συναντησει.Δε μπορειτε ουτε μια ωρα να μεινετε μονοι σας χωρις εμενα διχως να τα σκατωσετε. Ποιος σας φταιει που ειστε αμελεις κι απροσεκτοι κι αφησατε να συμβει κατι τετοιο? Ναι, μπορω να σας σνβησω τη φωτια. Αλλα γι'ανταλλαγμα απο δω και περα θα κυνηγαω κι εγω στο δασος καθε μερα''
Καποια απο τα λιονταρια που αντιληφθηκαν το φρικτο νοημα των λογων του πισωπατησαν εντρομα ακουγοντας τον.Μα δεν εμοιαζε να υπαρχει αλλη επιλογη. Η φωτια κινδυνευε να αφανισει ολοκληρο το δασος. Ετσι δεχτηκαν και παλι την προταση του δρακου.
Το τεραστιο θεριό ρουφηξε εγαλες ποσοτητες νερου μεσα στα απυθμενα σαγονια του κι υστερααπο καποια πηγαινε-ελα καταβρεξε ολο το δασος κι εσβησε τη φωτια.
Τα ζωα ανασανανε με ανακουφιση που γλυτωσανε το τομαρι τους. Και τα φιδια πιασανε παλι δουλεια να υμνουν τη μεγαλοψυχια του δρακου, που ''ειναι ο σωτηρας μας, αν δεν υπηρχε αυτος θα ειχαμε ολοι καει ζωντανοι.''
Ετσι ξεκινησε μια νεα εποχη για το δασος, η εποχη της 'εποπτειας' του δρακου, οπως την αποκαλουσε ο ιδιος.
Το να εχεις ομως ενα δρακο να κυνηγαει στο δασος σου δεν ηταν υποθεση παιξε-γελασε κι ειχε φοβερες κι απροβλεπτες συνεπειες για ολους. Kατ'αρχην η ορεξη του δρακου ηταν το ιδιο τρομακτικη με τις ποσοτητες φαγηρτου που καρταναλωνε σε καθημερινη βαση για να τραφει. Kαθως κυνηγουσε πια ενομποδιστος μεσα στο δασος, αφανιζε ολοκληρα κοπαδια ζωων μεσα σε μια και μονη μερα. Κανεις δεν ενοιωθε πια ασφαλης . Τα ζωα αρχισαν να κρυβονται ολημερις μεσα στις φωλιες τους για να σωθουν απο τον αδηφαγο 'συμμαχο'. Ολα αδυνατισαν κι αποδεκατιστηκαν συστηματικα.
Τα σαρκοφαγα εμειναν κι αυτα χωρις φαγητο καθως η λεια τους δεν εβγαινε απο την κρυψωνα της ουτε για νερο. Ασε που οι απιστευτες ποσοτητες νερου, πραγμα που με τη σειρα του εκανε τη χλωριδα ολοκληρου του νησιου να υποφερει με αποτελεσμα ακομα λιγοτερη τροφη για ολους. Μια βαρια ατμοσφαιρα τρομου και φρικης ηρθε κι εγκατασταθηκε πανω απο το αλλοτινα χαρουμενο δασος.
Oλοκληρα κοπαδια πουλιων αρχισαν να μεταναστευουν σε αλλα νησια.Μερικα ζωα προσπαθησαν να κανουν το ιδιο κολυμπωντας αλλα τα περισσοτερα πνιγηκαν απο τα ισχυρα ρευματα του ωκεανου.
Τα λιονταρια πηγανε παλι να βρουνε το δρακο.
''Χρειαζοματε φαγητο', του ειπανε. Ολο το δασος πεθαινει της πεινας. Βοηθησε μας.'
Τα ματια του δρακου στενεψανε απο κακια καθως γελασε χαιρεκακα.
''Tι ειδους αρπακτικα εισαστε εσεις? Δεν το καταλαβατε ακομα οτι εδω ισχυει ο νομος της ζουγκλας? O ισχυροτερος επιβιωνει, ο αδυναμος κρικος γινεται η τροφη του.Oπως κανεις σας δε λυπαται το θυμα του οταν το καταβροχθιζει, ετσι ουτε κι εγω μπορω βεβαια να σας λυπηθω, μια που ειμαι ο δυνατωτερος ολων σας και στην κορυφη της τροφικης αλυσσιδας. Ωστοσο, ειμαι διατεθειμενος να σας λυπηθω και να σας κανω μια καλη συμφωνια: Θα δινω σε σας τα λιονταρια ενα μεριδιο τροφηςγια να μην πεθανετε της πεινας οπως ολοι οι υπολοιποι.. Κ ιεσεις θα με αναγνωρισετε ως απολυτο κυριαρχο, αφεντη κι εξουσιαστη του δασους με δικαιοδοσια ζωης και θανατου πανω σε καθε ζωντανο κι αψυχο πλασμα απο τωρα και για παντα'.
Καποια λιονταρια βρυχηθηκαν αγανακτισμενα μπροστα στην προταση της εσχάτης προδοσιας, μα και παλι βρεθηκαν στη μειοψηφια. Τα περισσοτερα πηδηξαν απο τη χαρα τουςπου θαειχαν την ευκαιρια να σωσουν το αθλιο τομαρι τους κι ετσι παρεδωσαν αμαχητι ολοκληρο το δασος στην τυραννεία του μοχθηρου δασους.
Λιγο καιρο αργοτερα μια παραξενη ομαδα απο απισχνασμενα ζωα πυ αποτελουνταν απο enan panuhra, μια αρκουδα, εναν αγριοχειρο, ενα λυκο, μια αλεπου, κανα δυο λαγους, εναν καστορα κι εναν τυφλοποντικα συγκαλεσε μυστικη συνελευση εν τω μεσω της νυκτος.
Ο μαυρος πανθηρος μιλαγε με παθος:
''Aνοητα ζωα, αυτο που χρειαζομαστε δεν ειναι να πεισετε τα λιονταρια να διαπραγματευτουν με το δρακο για καλυτερες συνθηκες διαβιωσης. Ο δρακος ειναι ο εχθρος μας, οχι ο σωτηρας μας και τα λιονταρια εχουνε πουληθει σ'αυτον. Kι αυτος δε θα σταματησει να σας κυνηγαει μεχρι να καταληξετε ολοι σαςστην κοιλια του. Μολις σαςαφανισει ολους, θα πεταξει σεαλλο νησι, για να κανει κι εκει τα ιδια, αν τον αφησσουν.Πρεπει να βρουμε τροπο να τον βγαλουμε απο τη μεση, αλλιως ειμαστε ολοι καταδικασμενοι''
Μιλησε ο καστορας:
''O δρακος ειναι πανισχυρος, τι μπορουμε να κανουμε εμεις τα αδυναμα ζωα μπροστα του? θα μας κανει μια χαψια πριν προλαβουμε να του κανουμε κακο.''
Ο πανθηρας εβγαλε εναν βρυχηθμο αγανακτησης.
''Μα ειστε ηδη τελειωμενοι, φιλοι μου, τελειωμενοι και ψοφιοι εδω και καιρο.Το αν θα πεθανετε στ'αληθεια τωρα ή λιγο πιο μετα δεν εχει σημασια, επειδη η ζωη που κανετε δεν αξιζει να λεγεται πια ζωη. Εισαστε θαμμενοι νεκροζώντανοι στις σπηλιες σας και τρεμετε το αυριο, περιμενοντας ποτε θα ερθει η σειρα σας να σας καταπιει το τερας. Μονο αν ριψοκινδυνευσετε να χασετε τη ζωη σας για να κερδισετε πισω ο,τι σας εκλεψαν θα μπορεσετε να νικησετε. Νικειστε το φοβο και την αδρανεια σας ή μεινετε να περιμενετε το ατιμωτικο σας τελος! Η επιλογη δικη σας.'
Ο πανθηρας σιωπησε. Το ιδιο και τα ζωα.
Μεσα στην απολυτη σιωπη ομως ενιωθε κανεις τα λογια του πανθηρα να απεργαζονται θαυματα στο μυαλο και την καρδια ττων εξαντλημενων ζωων.
Στο τελος μιλησε η αρκουδα εκ μερους ολων.
''Ειμαστε ολοι μεσα. Ας οργανωθουμε''
Τα σαρκοφαγα εμειναν κι αυτα χωρις φαγητο καθως η λεια τους δεν εβγαινε απο την κρυψωνα της ουτε για νερο. Ασε που οι απιστευτες ποσοτητες νερου, πραγμα που με τη σειρα του εκανε τη χλωριδα ολοκληρου του νησιου να υποφερει με αποτελεσμα ακομα λιγοτερη τροφη για ολους. Μια βαρια ατμοσφαιρα τρομου και φρικης ηρθε κι εγκατασταθηκε πανω απο το αλλοτινα χαρουμενο δασος.
Oλοκληρα κοπαδια πουλιων αρχισαν να μεταναστευουν σε αλλα νησια.Μερικα ζωα προσπαθησαν να κανουν το ιδιο κολυμπωντας αλλα τα περισσοτερα πνιγηκαν απο τα ισχυρα ρευματα του ωκεανου.
Τα λιονταρια πηγανε παλι να βρουνε το δρακο.
''Χρειαζοματε φαγητο', του ειπανε. Ολο το δασος πεθαινει της πεινας. Βοηθησε μας.'
Τα ματια του δρακου στενεψανε απο κακια καθως γελασε χαιρεκακα.
''Tι ειδους αρπακτικα εισαστε εσεις? Δεν το καταλαβατε ακομα οτι εδω ισχυει ο νομος της ζουγκλας? O ισχυροτερος επιβιωνει, ο αδυναμος κρικος γινεται η τροφη του.Oπως κανεις σας δε λυπαται το θυμα του οταν το καταβροχθιζει, ετσι ουτε κι εγω μπορω βεβαια να σας λυπηθω, μια που ειμαι ο δυνατωτερος ολων σας και στην κορυφη της τροφικης αλυσσιδας. Ωστοσο, ειμαι διατεθειμενος να σας λυπηθω και να σας κανω μια καλη συμφωνια: Θα δινω σε σας τα λιονταρια ενα μεριδιο τροφηςγια να μην πεθανετε της πεινας οπως ολοι οι υπολοιποι.. Κ ιεσεις θα με αναγνωρισετε ως απολυτο κυριαρχο, αφεντη κι εξουσιαστη του δασους με δικαιοδοσια ζωης και θανατου πανω σε καθε ζωντανο κι αψυχο πλασμα απο τωρα και για παντα'.
Καποια λιονταρια βρυχηθηκαν αγανακτισμενα μπροστα στην προταση της εσχάτης προδοσιας, μα και παλι βρεθηκαν στη μειοψηφια. Τα περισσοτερα πηδηξαν απο τη χαρα τουςπου θαειχαν την ευκαιρια να σωσουν το αθλιο τομαρι τους κι ετσι παρεδωσαν αμαχητι ολοκληρο το δασος στην τυραννεία του μοχθηρου δασους.
Λιγο καιρο αργοτερα μια παραξενη ομαδα απο απισχνασμενα ζωα πυ αποτελουνταν απο enan panuhra, μια αρκουδα, εναν αγριοχειρο, ενα λυκο, μια αλεπου, κανα δυο λαγους, εναν καστορα κι εναν τυφλοποντικα συγκαλεσε μυστικη συνελευση εν τω μεσω της νυκτος.
Ο μαυρος πανθηρος μιλαγε με παθος:
''Aνοητα ζωα, αυτο που χρειαζομαστε δεν ειναι να πεισετε τα λιονταρια να διαπραγματευτουν με το δρακο για καλυτερες συνθηκες διαβιωσης. Ο δρακος ειναι ο εχθρος μας, οχι ο σωτηρας μας και τα λιονταρια εχουνε πουληθει σ'αυτον. Kι αυτος δε θα σταματησει να σας κυνηγαει μεχρι να καταληξετε ολοι σαςστην κοιλια του. Μολις σαςαφανισει ολους, θα πεταξει σεαλλο νησι, για να κανει κι εκει τα ιδια, αν τον αφησσουν.Πρεπει να βρουμε τροπο να τον βγαλουμε απο τη μεση, αλλιως ειμαστε ολοι καταδικασμενοι''
Μιλησε ο καστορας:
''O δρακος ειναι πανισχυρος, τι μπορουμε να κανουμε εμεις τα αδυναμα ζωα μπροστα του? θα μας κανει μια χαψια πριν προλαβουμε να του κανουμε κακο.''
Ο πανθηρας εβγαλε εναν βρυχηθμο αγανακτησης.
''Μα ειστε ηδη τελειωμενοι, φιλοι μου, τελειωμενοι και ψοφιοι εδω και καιρο.Το αν θα πεθανετε στ'αληθεια τωρα ή λιγο πιο μετα δεν εχει σημασια, επειδη η ζωη που κανετε δεν αξιζει να λεγεται πια ζωη. Εισαστε θαμμενοι νεκροζώντανοι στις σπηλιες σας και τρεμετε το αυριο, περιμενοντας ποτε θα ερθει η σειρα σας να σας καταπιει το τερας. Μονο αν ριψοκινδυνευσετε να χασετε τη ζωη σας για να κερδισετε πισω ο,τι σας εκλεψαν θα μπορεσετε να νικησετε. Νικειστε το φοβο και την αδρανεια σας ή μεινετε να περιμενετε το ατιμωτικο σας τελος! Η επιλογη δικη σας.'
Ο πανθηρας σιωπησε. Το ιδιο και τα ζωα.
Μεσα στην απολυτη σιωπη ομως ενιωθε κανεις τα λογια του πανθηρα να απεργαζονται θαυματα στο μυαλο και την καρδια ττων εξαντλημενων ζωων.
Στο τελος μιλησε η αρκουδα εκ μερους ολων.
''Ειμαστε ολοι μεσα. Ας οργανωθουμε''
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου